Worstelen
Ik heb een fotografisch geheugen en kan alles tekenen en schilderen wat ik wil. Ik zet sierlijke en trefzekere lijnen en zet de schaduwen op de juiste plekken. Mijn composities zijn krachtig en mijn kleuren oogverblindend.
Helaas, was het maar zo. De werkelijkheid is, dat ik net als mijn cursisten moet worstelen. Ook ik heb mijn blinde vlekken en kan uren moeten turen om de 'fouten' uit mijn werk te halen.
Een slappe compositie is het ergst. De basis is verkeerd, en meestal ontkom ik niet aan de meest rigoureuze maatregel: gesso over de verf en helemaal opnieuw beginnen.
De ogen in een portret, dat is ook zo wat. Bijna altijd staan ze niet helemaal op de juiste plek. Net iets te hoog, te laag, of te dicht bij de neus of juist te ver van. Eerst probeer ik wanhopig nog iets in de marge te doen, maar zachte heelmeesters maken stinkende wonden. Dus het verkeerde oog helemaal wegschilderen en opnieuw beginnen. En dan dient zich het volgende al weer aan. Kijken de ogen je aan of staren ze in de verte. En wat wil je. Zit er spanning op de ogen of juist niet.
Schilderen blijft een gevecht. Maar geen strijd, dan ook geen overwinning.
Sommige doeken staan nog steeds op de ezel. Te wachten op de juiste streek, de juiste ingeving.
En dat kan wel even duren.
