Wacht u voor de hond
Op een ijskoude zondagochtend rijd ik op de fiets naar de polder op zoek naar inspiratiefoto's voor mijn schilderijen. Ik merk dat ik al weer te laat ben. De dag ervoor hing er rijp aan de bomen en was het gras wit van de vorst. Maar die dag had ik aan me voorbij laten gaan en ik vertrouwde er heel eigenwijs op dat er de volgende dag ook nog wel rijp te zien zou zijn. Dat was dus een misrekening. Al heel snel zie ik dat, hoewel het nog net vriest, de rijp verdwenen is. Toch stap ik op mijn fiets en trotseer ik de venijnige oostenwind en trap ik naar het pad dat de molens van de Molenviergang van Aarlanderveen verbindt. Ik heb er vaker gefotografeerd. Twee keer in de zomer en dat heeft me mooie foto's opgeleverd. Ik hoop dat er nu nog iets nieuws te vinden is. Ander weer, andere kleuren en andere gezichtspunten.
Gelukkig is het drassige pad bevroren en kan ik zonder veel moeite dwalen over het pad. Helaas is het waterige zonnetje verdwenen als ik bij de molens aankom, en is de sfeer grijs geworden. Gretig kijk ik om me heen naar nieuwe gezichtspunten en composities. Overal hekken, overal bordjes met verboden toegang. Ik stap over gladde wildroosters en zelfs het bruggetje halverwege het pad heeft hekjes waar ik overheen moet klimmen. Ik overweeg om de 'verboden toegang' bordjes te negeren. Mijn ervaring leert me dat ik dan de mooiste en de beste foto's kan maken.
Uiteindelijk doe ik dat en klim ik over een gammel hek. Het is stil deze morgen dus ik durf het er wel op te wagen. Ik nader Molen 2 van een heel andere kant. Het zonnetje begint weer zachtjes te schijnen, de bevroren plukjes gras fonkelen en de kleuren zijn prachtig grijsgroen en ijsblauw. Dan begint de molen ineens te draaien. De ingepakte roestbruine wieken maaien vrolijk door de lucht. De molen heeft er zin in, ik ook.
Ik maak een paar goede foto's. Bingo. Dan loop ik nog vijftig meter verder en stuit ik weer op een hek. 'Hier waak ik' staat er op een aan het hek hangend bordje. Dat is me toch te gortig. Ik draai me om en wurm mijn verstijfde vingers weer in mijn handschoenen.
Blij met mijn geschoten buit. Genoeg voor vandaag.