Iedere kunstenaar hoopt zijn werk direct te kunnen slijten aan een koper. Helaas liggen droom en werkelijkheid bij mij nog ver uit elkaar. Hoewel er regelmatig een schilderij de deur uitgaat, groeit de stapel gestaag. Alle hoeken en gaten worden benut om het werk te parkeren. De kasten en vrije wanden in mijn atelier, de zolder van een kennis en we slapen zelfs tussen de schilderijen.
In mijn atelier staan de schilderijen op klossen, want je weet maar nooit....de duinen kunnen doorbreken... en ook ’s nachts staan mijn schilderijen in onze slaapkamer niet geheel veilig. Ik ben er slaapdronken al een aantal keren tegenaan gevallen. Gelukkig nog geen grote gaten.
Omdat mijn kennis de jongste niet meer is, en ik haar niet steeds wil lastigvallen, heb ik sinds kort de slaapkamer van mijn oudste zoon geannexeerd. Hoewel hij al twee jaar niet meer thuis woont heeft hij me gezegd dat zijn kamer nu zijn kamer niet meer is, nu die ingenomen is door een kudde kunstwerken. Teleurgesteld mijdt hij zijn vertrouwde bedje en slaapt hij op het logeerbed als dat nodig is.
Hans en Grietje strooien broodkruimels en moeders markeert haar territorium met schilderijen. Daar moet ook zoonlief maar mee leren leven.