Het kostte nogal wat moeite om mijn vader vroeger zover te krijgen dat hij een nieuwe doos kleurpotloden voor ons kocht. Hij gaf ons een emmertje en vroeg ons in alle hoeken en gaten van het huis naar potloden te zoeken, want er zouden er vast nog veel rondslingeren. En meestal had hij gelijk. Aan het eind van onze speurtocht zat het emmertje barstensvol met lange scherpgepunte potloden en korte afgebeten stompjes in allerlei kleuren. Maar soms moest mijn pa er toch aan geloven. Dan kreeg ik voor mijn verjaardag of op Sinterklaasavond een prachtige doos met nieuwe potloden. Ik werd er heel gelukkig van en legde de potloden eindeloos in nieuwe combinaties. Het mooist vond ik de blauwen bij de paarsen en de blauwen bij de oranjes.
Nu, zoveel jaren later, schonk de Sint mij opnieuw een doos kleurpotloden. Niet de minsten: de Caran d'dache Luminance. De Mercedes onder de kleurpotloden. Ze zijn verpakt in een luxe doos. Door het transport zijn de potloden iets naar boven verschoven. Liefdevol til ik ze één voor één op en vlij ik ze weer netjes in hun bedje. De onderkant van ieder potlood heeft weer steun in de rug en de punt heeft voldoende ademruimte. De kleuren schitteren in de doos. Precies genoeg variaties om (bijna) alle kleuren mee aan te mengen.
Ik kan niet wachten.
